Vör dreihundert Johr wöh de Loitzer Peenbröch schon eis niech bucht,
söben Mond hätt man bruckt,
dat klingt wie`n Wunner,
dat wiern fixe Lüh un de buchten nich bloß Plunner.
Jetzt ist werrer so wiet, wat nieget möt her,
dat geit üm denn groten LKW-Verkehr.
Ne ansessige Firma hät versöcht, dat Denkmal tau erhollen,
ich glöw, dat hätt manche Lüh nich gefollen.
Mi wunnert bloß, wie fix man so`n Denkmal wechkricht,
hässt privat sowat ähnliches up dienen Hoff, denn klappt dat ganz schlicht.
Vör de Firma von dor hinner sünn de rieklichen Millionen ein gaudes Gechäft,
wier dat Geld bi uns bläben, wierd uk nich so schlecht.
Eis wier de Peen ein Grenzfluß twischen Preußen und Schweden,
goh ick jetzt öwer die Ersatzbröch in Düstern ohn Licht, kricht dei da schweben
und so manchen wat schlicht .
In miene Fantasie seih ick up de anner Siet nen preußisceh Zöllner dor stohn,
die mi anwiest, nen Doler tau betohln.
Dat Brückenwärterhäuschen har em bi schlicht Werrer gaut dohn,
öwer dat is biet grote Afrieten mit unnergohn.
För Autos wöh nix bucht, för Lüh und Kopmannsloden bröcht dat groten Verdruss,
denn mit de anner Siet Peen is vör twei Johr jetzt Schluß.
In twei Johrn wahren sich de Bröch-Anwohner noch wunnern,
wenn an ehre Hüser de Viertigtonner vorröwerdunnern.
Mit de Umgehungsstrot hem wie de ut de Stadt rutwäsen,
denn süns wedder dor und inne Stadt is wedder LKW-Läben.